எங்கள் அலுவலகத்தின் அருகே ஒரு கலைப் பொருள் கண்காட்சி. பெரும்பாலும் மரக் குடைவுப் பொருள்கள், ஆங்காங்கே மார்பிள், பிற வண்ணக் கற்களால் ஆன அழகு பொம்மைகள்.

பேனா, பேனா வைக்கிற ஸ்டான்ட், பேனாவோடு பென்சிலும் வைக்கிற குடுவை, இவை எல்லாம் வைக்கிற மேசை, காபி கோப்பையையும் அந்த மேசையையும் பிரிக்கிற சமாச்சாரங்கள், சாவி ஸ்டான்ட், தபால் பெட்டி, குழந்தைகள் விளையாட கார், வேன் முதல் விபத்துக்குள்ளாகாத விமானம் வரை பொம்மைகள், வெள்ளை வெளேரென்று கடவுள் சிலைகள், சாவிக் கொத்துகள், திறந்ததும் பாம்பொன்று தலைகாட்டி பயமுறுத்துகிற சின்னச் சின்ன பெட்டிகள், குரான், பகவத் கீதை, பைபிள் எதுவானாலும் வைத்து வாசிக்கிற குட்டி மேசை, ஸ்பூன்கள், கரண்டிகள் இன்னபிற சமையலறை சமாச்சாரங்கள், நாற்காலிகள், சோபாக்கள் என்று அநேகமாய் ஒரு வீட்டுக்குள் வைக்க முடிகிற எல்லா பொருள்களையும் மரத்திலேயே கடைந்திருந்தார்கள்.

விலைதான் அநியாயம், நாற்பது சதவிகிதத் தள்ளுபடி என்று பேனர் அலறியபிறகும், அவர்களுடைய மர யானை விலையோடு கூடப் பத்து ரூபாய் சேர்த்தால் நிஜ யானையே வாங்கிவிடலாம்போல. 

கலைப் பொருள்கள் என்று பொதுவாகச் சொன்னாலும், எல்லாம் மாஸ் ப்ரொடக்ஷன்போல்தான் தோன்றியது. ஏனென்றால், அங்கிருந்த சமாசாரங்களைப் பார்க்கும்போது, ‘இதெல்லாம் மரத்தில செஞ்சிருக்கான் பாருய்யா’ என்று வியக்கதான் முடிந்ததேதவிர, நுணுக்கமான அழகை எங்கும் காணவில்லை.

குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டுமென்றால், வயலின் வடிவத்தில் ஒரு கீ ஸ்டாண்ட். சின்னதாகக் கம்பியெல்லாம் கட்டி அற்புதமாக இருந்தது. பார்க்கும்போதே மனத்துக்குள் இசை ஒலிக்கிறாற்போல் ஒரு பிரம்மை. ஆனால் அதன்மீது படிந்திருந்த ஏழெட்டு தூசு அடுக்குகளைத் தட்ட ஆரம்பித்தால், பெங்களூரில் புயல் வந்துவிடும்.

என் முன்னே நின்றிருந்த பெரியவர், பேனா வைக்கும் கோப்பை ஒன்றைக் காண்பித்து, ‘எனக்கு இதேமாதிரி இன்னொண்ணு வேணுமே’ என்றார்.

கடைக்காரனிடம் அதேபோல் இன்னொரு கோப்பை இல்லை. அதை நேரடியாகச் சொல்லாமல், ‘இதுதான் கடைசி பீஸ் சார்’ என்றான்.

அப்போது, எங்கோ படித்த ஒரு தகவல் ஞாபகம் வந்தது. அமெரிக்காவில் டிஸ்னி பூங்காவுக்கு யாரேனும் ஃபோன் செய்து, ‘உங்களுடைய பார்க் எத்தனை மணிக்கு மூடுவீர்கள்?’ என்று கேட்டால், இப்படிப் பதில் சொல்வார்களாம்:

‘எங்கள் பார்க், எட்டு மணிவரை திறந்திருக்கும்’

***

என். சொக்கன் …

25 11 2008